Nie wierzę w proroczą rolę snów, uważam raczej, że są odzwierciedleniem tego, co się aktualnie dzieje w naszych głowach. Jednak po wyjątkowo parszywym kinie nocnym postanowiłam zajrzeć do rodziców, a tam, na drzwiach do klatki schodowej klepsydra z informacją, że już nigdy nie będę się kłaniać tej z góry. U rodziców sąsiadka, której po pogrzebie tamtej z góry trochę straszno było siedzieć samej w domu.
... jakoś tak ze trzy lata temu dzwoni do mnie ojciec z pytaniem, czy chciałabym kupić działkę budowlaną. Ja?? Działkę budowlaną? Na takich działkach stawia się domy! No ale starszy poważny pan proponuje to pytam co za jedna i gdzie.
- Na cmentarzu - powiada tatko i się śmieje w słuchawkę.
Ja odmówiłam, ale oni sprawili sobie placyk, bo mimo, że całe życie kpili z grobowców, na których brakowało jedynie daty śmierci, to w pewnym wieku zmieniły im się poglądy, jak sami przyznali. Po jakimś czasie pan grabarz ułożył na ich włościach obce zwłoki i trzeba było się rozejrzeć za kolejną lokalizacją. Już coś tam mieli na oku, ale ojciec grymasił.
- Tak wąsko, że trudno tu dojść.
- Toż będziesz leżał! - tłumaczy matka lekko wkurzona.
Sąsiadka, co to jej straszno, mówi, że niepotrzebnie zrobiła mężowi tak szeroki nagrobek, bo pozostało mało miejsca na ścieżkę obok.
- Ale za to jak wygodnie leżeć - mówi kto? No tato przecież.
Ludzkość mądrze wymyśliła obrządki pogrzebowe: rozmowy o zmarłym, wspominanie, spotkania z rodziną i znajomymi, pytania o dzieci, szkoły, pracę i inne zwykłe rzeczy oraz cała ta celebra związana z pogrzebem pozwalają żałobnikom trochę odetchnąć, zmuszają do odpowiadania na pytania, podejmowania decyzji i dają poczucie wspólnoty. Zupełnie inną kwestią jest to, że im dłużej trwa życie, tym bardziej śmierć staje się zwyczajna i człowiek przestaje czuć przerażenie na samą myśl ale traktuje ją jako coś naturalnego.
I groby czekające na lokatorów nie wydają się już tak absurdalne, jak kilkadziesiąt lat wcześniej.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz