śmierć motorom

Pojechałam w końcu w te góry, ale nie całkiem było jak chciałam. Przede wszystkim to jechałam w malignie, bo jakieś przeziębienie się we mnie od paru dni wykluwa i dziś zbudziłam się już całkiem do niczego, ale jak miałam się męczyć w domu, to równie dobrze mogłam i na powietrzu. Nie wiem, jak inni, ale mnie w czasie choroby nic nie pasuje. W dzieciństwie chorowanie było super, bo się do szkoły nie szło i można było czytać bez umiaru, a teraz tylko czekam, aż zaraza minie i wrócę do żywych. No to dzisiaj mi nie pasowało bezchmurne niebo i słońce jak lampa, bo to niedobrze na zdjęcia wpływa. Żeby choć jakie obłoko, może być i w sztanach, żeby trochę mgiełki na niebie zrobić, a tu nic, wszystkie gdzieś precz wywiało.
Poza tym wycieczka była nader udana, nasyciłam oczy kolorami i teraz mam zapas na zimę. Poza tym strasznie dużo motorzystów. Nawet mi nie przeszkadza ich sposób jazdy, niech tam się zabijają, byle z daleka ode mnie, bym nie musiała składać zeznań na policji. Wkurza mnie natomiast hałas, jaki generują, szczególnie, gdy dopada nagle, bo taki z nagła ogłuszony i przestraszony kierowca może wykonać jakiś niebezpieczny manewr, nie ze swojej w końcu winy. Motorzyści się bezmyślnie upajają głosem silnika, nie biorąc pod uwagę uszu reszty społeczeństwa. Nie miałabym nic przeciwko, gdyby tak wszyscy, jak po sznureczku spadli w jakąś głęboką przepaść. Wszyscy ci dostojni ojcowie rodzin, bystrzy studenci, odnoszący sukcesy przedstawiciele wolnych zawodów, bogaci i ci mniej, wszyscy ci, którzy robią te sztuczki z tłumikami. Nie zasmuciłabym się nic a nic.